Ο τραυματισμός, η ξεκούραση και οι τύψεις συνείδησης των χαμένων προπονήσεων.

Όταν διαπιστωθεί ένας μυοσκελετικός τραυματισμός στον δρομέα και ιδιαίτερα στην περιοχή που επιβαρύνεται πιο πολύ (πόδια ισχίο, μέση) το πρώτο που συνιστάτε από το γιατρό (Αθλητίατρο, ορθοπεδικό) είναι η ξεκούραση και μετά η φαρμακοθεραπεία & η φυσιοθεραπεία.
Η ξεκούραση είναι το πιο αποτελεσματικό φάρμακο για την αποκατάσταση του τραυματισμού, είτε είναι σοβαρός (θλάσεις μυών, ρήξεις συνδέσμων κλπ) είτε επιπόλαιοι τραυματισμοί (ενοχλήσεις μυών, τενόντων)
Ενώ γίνεται αυτό κατανοητό και αποδεκτό από τον παθών , σχεδόν ποτέ ένας ερασιτέχνης, μανιακός δρομέας δεν ανταποκρίνεται στις εντολές των γιατρών για ξεκούραση και συνεχίζει να προπονείτε τρέχοντας, πιστεύοντας ότι μένει πίσω προπονητικά η ότι θα χάσει την αθλητική του φόρμα η ακόμη νιώθει ότι θέλει να συνεχίζει να εκτονώνετε τρέχοντας. Εδώ τι συμβαίνει ακριβώς: συνεχίζει και παίρνει φάρμακα πιστεύοντας ότι μόνο μ’ αυτά θα γίνει καλά και προπονείται τρέχοντας δημιουργώντας περεταίρω επιπλοκές και υποτροπές στο τραυματισμένο σημείο.

Αυτές είναι οι λεγόμενες τύψεις συνείδησης των χαμένων προπονήσεων. Αυτό που πρέπει να κάνει ο αθλητής είναι να συμμορφωθεί στις υποδείξεις του γιατρού και του προπονητή και να μην επιβαρύνει το τραυματισμένο σημείο τρέχοντας.
Υπάρχουν κάποιες λύσεις για να μην μείνει εκτός άθλησης ο δρομέας για τις οποίες θα αναφέρω σε επόμενη δημοσίευση. Είναι οι εναλλακτικές μορφές προπόνησης όπως κολύμβηση, ποδήλατο, περπάτημα και διατάσεις, γυμναστήριο για την ανάπτυξη δύναμης για μυικές μονάδες που δεν έχουν πρόβλημα. Έτσι μπορεί να καλυφθούν τα χαμένα κενά μέχρι σ΄ ένα σημείο και να κρατήσουμε σταθερή τη φυσική κατάσταση μας.

Καραγιάννης Γιάννης
Γυμναστής – Προπονητής στίβου