Πόσο συχνά πρέπει να συμμετέχουμε σε αγώνες δρόμου.

Πολλοί δρομείς έχοντας την όρεξη και το πάθος για αγωνιστικό τρέξιμο παρακολουθούν και ενημερώνονται για το που γίνονται αγώνες και συμμετέχουν σε όσους περισσότερους μπορούν ικανοποιώντας τις αγωνιστικές τους ορέξεις.

Αυτό από προπονητικής άποψης είναι λανθασμένο. Οι συχνές συμμετοχές σε αγώνες ταλαιπωρούν ψυχοσωματικά τον δρομέα, με αποτέλεσμα κάποια στιγμή να εμφανιστεί μία αναπάντεχη κόπωση στον οργανισμό του και στη χειρότερη περίπτωση και κάποιος τραυματισμός.

Αυτό εξηγείτε γιατί ο οργανισμός δέχεται επιβαρύνσεις στα μέσα της εβδομάδας από τις προπονήσεις και στο τέλος αυτής δίνοντας το 100% των δυνάμεων στον αγώνα λογικό είναι να εξαντληθεί.

Τα ενεργειακά επίπεδα (αποθήκες υδατανθράκων) και η σύνθεση της πρωτεΐνης δεν αναπληρώνονται εύκολα και συνεχίζοντας ο δρομέας τον κύκλο προπόνηση – αγώνας έχει ως αποτέλεσμα να οδηγηθεί στην υπερκόπωση. Επίσης υπάρχει φθορά στον ίδιο το μυϊκό ιστό, η οποία πιθανόν να οφείλεται σε εξάντληση των ενεργειακών αποθεμάτων ή πρόσκαιρο εκφυλισμό των μυϊκών ινών.

Έτσι λοιπόν προτείνω, πως ένας δρομέας πρέπει να στοχοποιεί και να συμμετάσχει το χρόνο από 1 έως 2 μαραθωνίους και σε 3 με 6 μικρότερους αγώνες σε απόσταση (ημιμαραθωνίους, 15km, 10km ), γεγονός που του επιτρέπει να προετοιμαστεί και κατόπιν να φορμαριστεί γι’ αυτούς. Περισσότεροι λοιπόν αγώνες από 8 το έτος ίσως είναι ταλαιπωρία και κούραση γι΄ αυτόν.

Όλοι οι υπόλοιποι αγώνες εκτός στόχου πρέπει να επιστρατεύουν το 70% με το 80% των μέγιστων αγωνιστικών δυνάμεων και να γίνονται υπό συνθήκες προπόνησης και όχι αγωνιστικές.