Ο Δρόμος προς τον Μαραθώνα

Παραμονή του 31ου Κλασικού Μαραθωνίου Αθηνών, κάθομαι αποσβολωμένος και κοιτάζω τη στολή της ομάδας.

Ο νους μου με πάει 17 μήνες πίσω, τότε που είχα σχετικά πρόσφατα κόψει το τσιγάρο και προσπαθούσα να αλλάξω τον τρόπο ζωής μου, προσθέτοντας ποιότητα με την άθληση και τη διατροφή .

Βλέπω την ανώμαλη ανηφόρα του άλσους κι εμένα, να προσπαθώ να κάνω το περπάτημα τρέξιμο, με την ψυχή στο στόμα.

Φορούσα τη μαύρη φόρμα να κρύβω τα περιττά κιλά και άρχιζα να τρέχω, έχοντας βάλει το GPS για να κρατάω αρχείο των προπονήσεων. Προτιμούσα να πηγαίνω πολύ πρωί, γιατί ντρεπόμουν τους δρομείς του ΣΑΦΑΝΣ που έκαναν προπόνηση αργότερα.

Το φόβο που έχει κάθε νέος δρομέας, ότι εάν τρέξει περισσότερο από 5-10 λεπτά θα πάθει κάτι κακό, με βοήθησε να τον μετριάσω ο Νεοκλής, που τυχαία γνώρισα στο Άλσος . Με πολλούς Μαραθωνίους στο ενεργητικό του και πολλές γνώσεις σχετικά με το τρέξιμο, μου έδωσε την ώθηση που έψαχνα και με παρότρυνε να λάβω και μέρος και σε αγώνα ! (24 Ιουνίου 2012)… μόλις 24 μέρες, από όταν άρχισα να τρέχω!

Ο τερματισμός εκείνος σε αγώνα 10 km στη Δάφνη, ήταν οριακός για την αντοχή μου, και η χαρά αντιστρόφως ανάλογα τεράστια , υπέροχη και μεγάλο κεφάλαιο για την αγωνιστική μου συνείδηση .

Τώρα πια πιστεύω ότι ΕΚΕΙΝΗ η περίοδος, ήταν η πιο δύσκολη και η πιο αποφασιστική για την μετέπειτα αλλαγή του τρόπου ζωής μου.

Ακολούθησαν βέβαια κι άλλοι αγώνες, που μου έδωσαν το δικαίωμα να ελπίζω στον τερματισμό μου στην Κλασική διαδρομή του Μαραθωνίου. Επιγραμματικά αναφέρω τα 10 km στον περσινό Μαραθώνιο, το Ναύπλιο 15 km, τον Ημιμαραθώνιο της Αθήνας, το Γύρο Νέας Σμύρνης και στα Γιάννενα το Γύρο της Λίμνης 30 km, που είναι οι ποιο σημαντικοί από τους εννέα συνολικά αγώνες μου.

Κάνω έναν τελευταίο έλεγχο στα πράγματα μου, κοιτάζω το ρολόι, δεν θέλω να αγχωθώ, αρκετό άγχος έχω για τον αγώνα. Ξεκινάω 05:00 μηχανικά για το ραντεβού στην πλατεία της Νέας Σμύρνης, με τις σκέψεις να μου κουράζουν το μυαλό..

Έχω φτάσει πρώτος στη στάση του Τραμ, το οποίο θα μας οδηγήσει στο Φιξ που μας περιμένουν τα λεωφορεία για το Μαραθώνα. Σιγά σιγά και νωχελικά, αρχίζουν να εμφανίζονται με τις πορτοκαλί φόρμες κι άλλοι από την ομάδα, παίρνω θάρρος από τα λόγια τους και ξεχνιέμαι από τα αστεία και τα πειράγματα τους.

Έρχεται το τραμ, μπαίνουμε όλοι μαζί στο ίδιο βαγόνι, ούτε κατάλαβα πως φτάσαμε στο Φιξ, η Συγγρού όλη γεμάτη πούλμαν που περίμεναν να ξεκινήσουν για το δρόμο προς τον Μαραθώνα.. Αποφασίζουμε να μπούμε όλοι μαζί σε ένα, μπαίνω απ τους πρώτους, θυμάμαι τα λόγια του Παναγιώτη: “ μην τυχόν και μπείτε σε μπροστινά καθίσματα, πίσω, να μη βλέπετε τη διαδρομή” ! Tελευταία καθίσματα γαλαρία… Χρήστος, Δημήτρης, Έλενα, Σωτηρία, Παναγιώτης.

Οι ανακοινώσεις του ΣΕΓΑΣ από τα μεγάφωνα του λεωφορείου, για τη διαδικασία του 31ου Κλασικού Μαραθωνίου Αθηνών, επαναλαμβάνονται σε όλη τη διαδρομή… σπάζοντας μας τα νεύρα. Κατά την διάρκεια, προσπαθώ να καταλάβω τι πραγματικά πάω να κάνω και γιατί . Ήταν η πιο σύντομη εκδρομή με πούλμαν. Ούτε κατάλαβα πότε φτάσαμε, απορροφημένος από τις σκέψεις μου. Όλη μου η ζωή πέρασε από μπροστά μου… Η μορφή του πατέρα μου, (που έφυγε πρόσφατα ξαφνικά) να με συντροφεύει, όπως τότε που με πήγε στο Δημοτικό Στάδιο Αγρινίου σε αγώνες στίβου, όπου συμμετείχε και ο δάσκαλος μου στο άλμα επί κοντώ. Ξέρω ότι από εκεί που βρίσκεται θα με προστατεύει και θα καμαρώνει αν μπορέσω να τερματίσω…

Φτάσαμε… κατεβείτε!!! Έντεκα χιλιάδες δρομείς σε ένα μικρό στάδιο, δυνατή μουσική και ένα πολύχρωμο πλήθος απ’ όλα τα μέρη του κόσμου… Η πρώτη επίσκεψη στην χημική τουαλέτα είναι επιβεβλημένη, όπως επίσης και η κατανάλωση άφθονου νερού . Όλη η ομάδα είμαστε μαζί σε μια γωνιά του γηπέδου. Ο Πρόεδρος και τα άλλα παιδιά που έχουν ξανατρέξει μου δίνουν θάρρος..!

Το στομάχι μου σφιγμένο, οι σκέψεις μπερδεμένες και το σώμα ανυποψίαστο για το τι το περιμένει… Το άγνωστο προκαλεί δέος, πόσο μάλλον όταν οι περισσότεροι που είχαν ξανατρέξει τη διαδρομή, έχουν νευρικότητα και προβληματισμό με την υγρασία… και την μεγάλη για την εποχή θερμοκρασία. Προσπαθώ να καθαρίσω το μυαλό μου από οτιδήποτε και να αφοσιωθώ στην προετοιμασία μου, λιπαίνοντας το σώμα μου, τα πέλματα μου και φορώντας τη ζώνη, με όλα τα απαραίτητα που θα χρειαζόμουν.

Η μουσική που θα με συνοδεύει σ αυτό το εγχείρημα, ξένα και ελληνικά rock κομμάτια ρυθμικά, επιλεγμένα πριν από πολύ καιρό. Τσεκάρω το κινητό μου για την playlist και το gps, ξέρω ότι μετά την εκκίνηση είναι από δύσκολο, έως αδύνατο να γίνει οποιαδήποτε ρύθμιση.

Μια τελευταία επίσκεψη στην χημική τουαλέτα και έτοιμος…!

Τα μπαλόνια πέταξαν… τα πυροτεχνήματα, αν και είναι ημέρα, εντυπωσιακά. Ο αφέτης δίνει τις τελευταίες οδηγίες… είμαστε στο 6ο από τα 7 block,. το ανθρώπινο ρεύμα αρχίζει να κινείται προς την αψίδα της αφετηρίας.. Σκέπτομαι έναν παραλληλισμό ώστε να με κάνει να γελάσω και να ξεπεράσω το άγχος. Φαντάζομαι τον Φειδιππίδη, με την ίδια ενδυμασία όπως την δική μου, απ έξω χλαμύδα και κινητό με gps να μην χαθεί στο δρόμο γα την Αθήνα. Έχω περάσει την αψίδα και προχωρώ με ελαφρύ τρέξιμο για προθέρμανση.

Για να ξαλαφρώσω λίγο από το σφίξιμο στο στομάχι, σκέφτομαι κάτι απλοϊκό όσο βεβαίως και φαιδρό, ότι τώρα που πέρασα την γραμμή της αφετηρίας και να εγκαταλείψω αυτή τη στιγμή, έχω ήδη συμμετάσχει σε Μαραθώνιο! Φορώ χαμογελώντας το καπέλο μου (για πρώτη φορά σε αγώνα) και θα προσπαθήσω να κάνω όσο το δυνατόν πιο άνετες τις συνθήκες, ουτοπία βεβαία, γιατί με 90% υγρασία και θερμοκρασία να ανεβαίνει δύσκολο. Πρώτο χιλιόμετρο, τα πόδια σφιγμένα και μια σταγόνα ιδρώτα στο γείσο του καπέλου μου, με κάνουν απαισιόδοξο… το ποτάμι συνεχίζει τη ροη του προς τον Τύμβο… ακούγονται χειροκροτήματα και ξαφνικά το ποτάμι ανοίγει και προβάλει ένας δρομέας να σπρώχνει ένα τρίκυκλο αναπηρικό καρότσι, με ένα νέο παιδί μέσα! Ξεσπάμε όλοι σε χειροκροτήματα, παίρνω δύναμη απ αυτό το θέαμα!! Πρώτη μου σκέψη… “αφού μπορεί να τρέχει μαραθώνιο, σπρώχνοντας και αναπηρικό καρότσι, μπορώ κι εγώ…”

Φτάνουμε στο τέταρτο χιλιόμετρο… στρίβουμε αριστερά για τον Τύμβο του Μαραθώνα ... Ο κόσμος μας χειροκρότει, δεξιά και αριστερά μας τείνουν κλαδιά ελιάς, παίρνω ένα και το τοποθετώ δίπλα στη ζώνη μου. Νιώθω μεγάλη συγκίνηση κάνοντας τον κύκλο του Τύμβου του Μαραθώνα, ξεχνώ και τις σταγόνες ιδρώτα που όσο πάνε και πολλαπλασιάζονται… Ξαναβγαίνουμε στον κεντρικό δρόμο, παίρνοντας το πρώτο μπουκάλι νερό από το σταθμό ανεφοδιασμού.

Λίγα σύννεφα εμφανίζονται απ το πουθενά και δροσίζουν ανέλπιστα το πολύχρωμο πλήθος. Πλησιάζουμε στη Νέα Μάκρη, ο κόσμος δεξιά και αριστερά πληθαίνει, φωνάζουν να μας εμψυχώσουν, μέχρι παρέες Πακιστανών και Αφγανών εργατών μας χειροκροτούν! Ένα θέαμα που το σχολιάζουμε ευχάριστα, με τον Δημήτρη και την Έλενα, που τρέχουμε μαζί. Στην αρχή της Νέας Μάκρης, βλέπω έναν γνωστό μου φούρναρη και του φωνάζω με όλη μου τη δύναμη… δεν ξέρω εάν με γνώρισε έτσι όπως ήμουν με τη στολή της ομάδας και τα γυαλιά, αλλά μου ανταποδίδει κουνώντας δυνατά το χέρι του! Κι όμως, από αυτό το νεύμα άντλησα δύναμη, για να έχω να σκέφτομαι στις δύσκολες ανηφόρες του Πικερμίου και της Παλλήνης.

Νέα Μάκρη, χαμός από κόσμο, φωνές ,εκδηλώσεις και παιδιά, στο βάθος ακούγεται και η Θεια Λειτουργία από τα μεγάφωνα μιας εκκλησίας. Παιδιά με φωνάζουν με το μικρό μου όνομα, που βλέπουν στο νούμερο μου, και μου τείνουν τα χέρια τους για να τα ακουμπήσω… το κάνω με μεγάλη χαρά και πιάνω τον εαυτό μου να χαμογελώ και να γίνομαι πάλι μικρό παιδί !

Ξανά ανεφοδιασμός με νερό, το χρειάζομαι και το κρατάω και μετά την πρώτη γουλιά, γιατί συνήθως το πετάω… είναι θέμα ψυχολογίας, αισθάνεσαι ασφάλεια όταν έχεις νερό και δεν φοβάσαι την αφυδάτωση στην συνεχεία.

Η μια και μοναδική φορά που χρειάστηκε στη διαδρομή να κάνω σωματική ανάγκη, ήταν εδώ. Μιας και τρέχαμε μαζί με το Δημήτρη, συνεννοηθήκαμε να σταματήσουμε μαζί έξω από τη Νέα Μάκρη. Είχαν γίνει υπαίθριες τουαλέτες οι πικροδάφνες στην έξοδο της πόλης, όλοι εκεί σταματούσαν!

Από τα σημείο εκείνο και έπειτα αρχίζουν τα δύσκολα, η πρώτη ανεπαίσθητη ανηφόρα είναι μπροστά μας, το παρήγορο είναι η μικρή κλίση που έχει .

Ξαφνικά ακούω φωνές και τραγούδια πίσω μας, μας προσπέρνα ένας δρομέας φωνάζοντας όσο πιο δυνατά μπορεί, με φάλτσο το λαϊκό τόνο ένα γνωστό τραγούδι του Καζαντζίδη ,όλοι αλλάζουν έκφραση !εκεί που επικρατούσε σιωπή και κατήφεια, ξαφνικά μας έκανε να ξεχαστούμε λίγο..

Την ανηφόρα διαδέχεται ξανά μικρή κατηφόρα και ξανά ανηφοριά, μόνο που αυτή είναι η πρώτη από τις δύσκολες… οι πρώτοι που αρχίζουν το περπάτημα νωρίς, με βάζουν σε μύριες μαύρες σκέψεις… Κατεβάζω το γείσο του καπέλου, όπως με είχε συμβουλέψει ο φίλος μου ο Παναγιώτης, για να μην βλέπω την κλίση και απογοητεύομαι.

Ο ρυθμός της παρέας μας στην μεγαλύτερη κατηφόρα, έχει ανέβει και αποφασίζω να κάνω δική μου διαχείριση δυνάμεων και να τρέξω μόνος μου τον υπόλοιπο Μαραθώνιο. Λέω στο Δημήτρη και την Έλενα ότι είμαι καλά, αλλά θα τρέξω μόνος μου και να φύγουν.

Ο ήλιος σε συνδυασμό με την ανηφόρα που είναι πριν το Πικέρμι, μου ρίχνουν το ηθικό. Σκέφτομαι τα αγαπημένα μου πρόσωπα που με περιμένουν στο Καλλιμάρμαρο και θυμώνω με τον εαυτό μου… ΔΕΝ εγκαταλείπεις ΠΡΕΠΕΙ να τερματίσεις ΔΕΝ υπάρχει ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ. Στο σταθμό ανεφοδιασμού μαζί με το νερό, έχουν και μπανάνες… ποτέ δεν φανταζόμουνα ότι ένας που τρέχει μπορεί και να φάει ταυτοχρόνως! Κι όμως έφαγα και μάλιστα δυο κομματάκια μπανάνας. Το σταμάτημα αυτό, διαδέχτηκε ελαφρύ περπάτημα για μικρή ξεκούραση, ώστε να βγει η ανηφόρα.. . Δε μπορείς όμως να δεχτείς ότι θα περπατάς στο Μαραθώνιο και μετά από λίγο άρχισα ξανά να τρέχω.

Φτάνω στο Πικέρμι… ο κόσμος μαζεμένος δεξιά κ αριστερά χειροκροτεί, τα παιδάκια κάνουν hi five, φωνάζοντας το μικρό μας όνομα, που διαβάζουν στο νούμερο μας. Οι λαγοί με τη μουσική στο διαπασών, πάλι μας τονώνουν το ηθικό... Βγαίνοντας από το Πικέρμι, συναντώ διαφόρους περιέργους δρομείς! Τρεις τρέχουν με λευκές χλαμύδες και αθλητικά παπούτσια, εντελώς ξεχωριστό το θέαμα, αλλά πολύ συμπαθητικό. Άλλος με περικεφαλαία! Είναι ένα πλήθος πολύχρωμο και επιμελώς ατημέλητο.

Μπροστά μας τώρα λίγο πριν την Παλλήνη, η πιο μεγάλη και δύσκολη ανηφόρα, την όποια αποφασίζω να περπατήσω αρχικά, όπως και οι περισσότεροι. Ξαφνικά βλέπω μια γνωστή φυσιογνωμία… είναι ένα παιδί που τρέξαμε μαζί στο Γύρο της Λίμνης των Ιωαννίνων… χάρηκα πολύ και αποφασίσαμε να τρέξουμε μαζί!

Φτάνοντας στην Παλλήνη, ακούω μια δυνατή αλλά γνώριμη φωνή, να φωνάζει το όνομα μου! Κοιτάζω και τον βλέπω εκεί πάνω στην κολώνα του Δήμου, να κρατάει μια φωτογραφική μηχανή! Είναι ο Ηρακλής! συναθλούμενος στο ΣΑΦΑΝΣ, που έχει έρθει να μας τονώσει και να μας φωτογραφίσει! Ομολογώ, πως ήταν βάλσαμο για την ψυχολογία μου εκείνη τη στιγμή…!

Συνεχίζουμε για Γέρακα… το παιδί που τρέχουμε μαζί έχοντας εξαντληθεί, μου λέει να φύγω… δεν θέλω όμως να τον αφήσω και περπατάω πάλι μαζί του. Τον βλέπω αρκετά κουρασμένο και αυτό με φοβίζει, δεν θέλω να τον πιέσω να τρέξει, αλλά ούτε να τον αφήσω… Πριν το Σταυρό Αγίας Παρασκευής, σταματάει σε χημική τουαλέτα και μου ζητάει να φύγω… αποφασίζω να φύγω σκεπτόμενος ότι ίσως μένοντας να είναι χειρότερα για εκείνον, ίσως να αισθάνεται ότι με καθυστερεί… (λες κι εγώ πήγαινα για χρόνο)

Είμαι κάτω απ τη γέφυρα… μπροστά μου ο ‘’ΤΟΙΧΟΣ’’ , η ανηφόρα με την μεγαλύτερη πιθανότητα να περπατήσει κάποιος στο Μαραθώνιο, αποφασίζω να την τρέξω εγώ, έτσι για πλάκα σαν παιχνίδι! Το γείσο τελείως κάτω, να βλέπω τα πόδια μου να διαδέχονται το ένα το άλλο, η αναπνοή βαριά, εκπνέω τον αέρα από τους πνεύμονες μου, δυνατά προς τα έξω και με μικρά βήματα τρώω την ανηφόρα… Χαμογελώ, γνωρίζω ότι ήταν η τελευταία ανηφόρα ,βάζω νεκρά και κατηφορίζω την Μεσογείων προς την επαναστατημένη ΕΡΤ.

Αρχίζω να νιώθω τα πόδια μου ‘’κάπως’’, έχουν δίκιο να λένε ότι είναι το πιο ύπουλο σημείο Προσέχω να μην υπερβάλω και προχωρώ σταθερά προς το στόχο μου… Σε αυτό το σημείο, αρχίζει το μυαλό να σχηματίζει την εικόνα του Σταδίου, μου έρχονται στο νου τα λόγια των περισσότερων μαραθωνοδρόμων “μετά τα 32 και περπατώντας θα τα βγάλεις…’’

Πλησιάζω την ΕΡΤ, απ έξω οι απολυμένοι εργαζόμενοι παρ όλα τα προβλήματα τους , στέκονται πλάι στο δρόμο να μας εμψυχώσουν! Ξεχνώ την κούραση, σηκώνω το χέρι και με το σήμα της νίκης τους ανταποδίδω την δική μου συμπαράσταση. Συνεχίζω με το μυαλό μου να στριφογυρίζει στα ουσιαστικά προβλήματα των εργαζομένων και την οδυνηρή πραγματικότητα που ζούμε. Ίσως και αυτή η σημερινή ζοφερή πραγματικότητα, είναι ένας από τους σοβαρούς παράγοντες που όλο και περισσότεροι έχουν στραφεί στον αθλητισμό, ψάχνοντας κάτι να τους αποβάλει την μεγάλη ψυχολογική φόρτιση .

Ο ήχος από το πλατσούρισμα στο νερό που έχει λιμνάσει στο οδόστρωμα, από το νέο σταθμό ανεφοδιασμού που έχω φτάσει, με επαναφέρει στον αγώνα. Αισθάνομαι πλέον ότι το Στάδιο έρχεται όλο και πιο κοντά μου, το βλέπω, το φαντάζομαι στα γιορτινά του, κι εγώ να περνώ την γαλάζια αψίδα τερματισμού! Τα πόδια μου πάνε παρά πολύ καλά, κανένα πρόβλημα. Βλέπω παντού αθλούμενους να κάνουν διατάσεις και να παρακαλούν τους διασώστες για ένα ψέκασμα με ψυκτικό… Σκέφτομαι προληπτικά να ζητήσω κι εγώ, αλλά το μετανιώνω αμέσως . Αφού δεν πονάω γιατί να τα σκαλίζω και εξακολουθώ να τρέχω στην Μεσογείων. Ο κόσμος είναι κι εδώ πολύ εκδηλωτικός, γνωρίζουν πολύ καλά ότι ερχόμαστε από τον μακρινό Μαραθώνα τρέχοντας! Bλέπω αριστερά το πούλμαν –σκούπα, να περνάει συνέχεια και συνέχεια και αισθάνομαι απειλή… Φοβάμαι το άγνωστο, μήπως εντελώς ξαφνικά μου συμβεί το οτιδήποτε μια ζαλάδα, ένα πρόβλημα στο πόδι, κάτι τέλος πάντων που δε θα το περιμένω και χάνω την ψυχραιμία μου… Τότε επιστρατεύω το ανθρώπινο συναίσθημα και σκέφτομαι ότι έχω ανθρώπους που με περιμένουν στο Στάδιο, κι αν αργήσω θα ανησυχήσουν. Τα δόντια μου πρέπει να ακούστηκαν από τον διπλανό δρομέα, από το σφίξιμο… Θα τερματίσω έστω και με τα γόνατα… είχα πει!! Το ξαναλέω να το ακούσω ‘’ΜΕ ΤΑ ΓΟΝΑΤΑ ΡΕΕΕΕΕΕ !!!’’

Αυτό σίγουρα το άκουσε ο διπλανός μου, γιατί γύρισε και με κοίταξε όλο απορία. Του έγνεψα με τον αντίχειρα OK και προχωρήσαμε προς το Πεντάγωνο… Φτάνοντας στη γέφυρα της Κατεχάκη και κατηφορίζοντας την ανισόπεδη διάβαση, ακριβώς από κάτω υπήρχαν τύμπανα που έδιναν το ρυθμό, σκέτο βάλσαμο…! Έβγαλα το κινητό και τους αποθανάτισα! Η επερχόμενη ανηφόρα βγήκε χωρίς πρόβλημα, έχοντας την τόνωση των τυμπάνων…

Νοσοκομείο Ερρίκος Ντυνάν πια… και συνέχεια Μιχαλακοπούλου… Κόσμος ξανά δεξιά κι αριστερά μας χειροκροτεί, σίγουρα η εικόνα μας δεν είναι και η καλύτερη, μπορώ να διακρίνω ένα είδος συμπαθείας ή και οίκτου στα μάτια τους. Θυμώνω… δε είναι δυνατόν να λυπούνται τους Μαραθωνοδρόμους! Ισιώνω το κορμί μου όσο καλυτέρα μπορώ και προχωρώ προς την τελευταία ανηφορίτσα, πριν την Βασιλίσσης Σοφίας . Πιάνω την αριστερή πλευρά δίπλα στο πεζοδρόμιο (λες και το είχα για στήριγμα) και πάντα με το καπέλο κατεβασμένο, την κατάφερα κι αυτή!

Τώρα πια είμαι στην τελική ευθεία... δεν είναι δυνατόν, θα τερματίσω! Θα είμαι συνεπής στο ραντεβού με το πεπρωμένο μου… θα γράψει ‘’Μαραθωνοδρόμος,’’ είναι απίστευτο… 17 μήνες και 3207 χιλιόμετρα προπόνησης, για να γίνει αυτό το όνειρο.

Φτάνω στο Μέγαρο Μουσικής… στο βάθος βλέπω δυο γνώριμες φιγούρες!! Δεν είναι δυνατόν να βλέπω οράματα, τους ξεχωρίζω από τις στολές της ομάδας και το στυλ! Αυτοί είναι, ο Δημήτρης και ο Παναγιώτης! Με όση δύναμη έχω φωνάζω το όνομα του Δημήτρη… γυρίζει, με βλέπει, κοντοστέκεται και με ένα πλατύ χαμόγελο, με υποδέχονται όλο χαρά που είμαι καλά. Με τον Δημήτρη που είναι πεπειραμένος δρομέας και ορειβάτης , είχαμε τρέξει τα τριάντα χιλιόμετρα στο Γύρο της Λίμνης των Ιωαννίνων, τη μεγαλύτερη μέχρι τότε απόσταση που είχα τρέξει εγώ.

Όσο για τον Παναγιώτη, ήταν και για αυτόν ο πρώτος του Μαραθώνιος ,έχοντας βέβαια πολλά χρόνια που ασχολείται με το τρέξιμο. Αμέσως όμως μετά την πρώτη μου χαρά, βλέπω ότι και οι δύο υποφέρουν. Ο Δημήτρης έχει πόνους στο στομάχι και ο Παναγιώτης πρόβλημα στο δεξί του πόδι. Ψυχάρες όμως, δεν τα παρατάνε με τίποτα. Μου λένε και οι δυο να φύγω αφού είμαι καλά, δεν υπάρχει περίπτωση όμως.. εγώ να τερματίσω θέλω τίποτε άλλο και θα είναι μεγάλη μου τιμή, να τερματίσω με δυο καλούς μου φίλους! Συνεχίζουμε και οι τρεις μαζί, λίγο περπάτημα, μετά πάλι λίγο τρέξιμο. Τους θαυμάζω, παρ’ ότι πονούν προσπαθούν και συνεχίζουν. Ο κόσμος είναι πλέον παντού, μας χειροκροτεί δυνατά ,μας δίνει δύναμη και φτερά στα πόδια. Και ΝΑΙ!! Τρεις ΣΑΦΑΝΙΤΕΣ με πορτοκαλί στολές φτάνουν και κατηφορίζουν στην Ηρώδου Αττικού! Πλησιάζει το όνειρο.. λίγο περπάτημα ακόμα, για να μπορέσουμε να μπούμε όλοι μαζί, τρέχοντας στο Στάδιο! Με βλέπει ο φίλος μου ο Γιάννης, που έχει τερματίσει νωρίτερα και μου φωνάζει δυνατά:‘’Μπράβο Χρήστοοοοο ‘’. Έχω ήδη περάσει σε άλλη διάσταση.. Κοιταζόμαστε στα μέσα της Ηρώδου Αττικού… ξεκινάει η Κούρσα μας για το όνειρο! Χέρι χέρι, φτάνουμε στη τελική ευθεία, εκεί που ξεχνάς κάθε πόνο, κάθε σκέψη και ρουφάς κάτι από Αρχαία Ελλάδα, κάτι από την ιστορία Ολυμπιακών Αγώνων, ορθώνεις το ανάστημα στον πόνο και αδιαφορείς για την κούραση…

Φωνές μας εμψυχώνουν στα ελάχιστα μέτρα, ακούω το όνομα μου, γυρίζω και βλέπω χαρούμενα μάτια να με κοιτάζουν, υγραίνονται τα δικά μου, αλλά δεν το δείχνω…

Άλλα πενήντα μέτρα ακόμα! Αριστερά βλέπω τη σημαία της ομάδας μας, δεν είναι δυνατόν!! Με όση δύναμη έχω και δεν έχω… τρέχω όσο πιο γρήγορα μπορώ.. και την παίρνω από τα χέρια του Ντέρκ, που μας περίμενε όλο αγωνία να φτάσουμε! Την κρατάμε δυνατά και οι τρείς και περνάμε ακριβώς μαζί τη γραμμή του τερματισμού!!! Πιστεύω ότι και σκηνοθετημένο να ήταν, δεν θα μπορούσε να είναι έτσι, αγκαλιζόμαστε, δεν μπορώ να το πιστέψω!! Όχι δρομέας πια, αλλά Μαραθωνοδρόμος!! Για μια στιγμή κοιτάζω γύρω- γύρω, να δω που βρίσκομαι. Κι όμως, είμαι εδώ!! ΕΔΩ που ‘’ΠΡΕΠΕΙ να είμαι ’’

Κοιτάζω το Στάδιο, σε μια στιγμή παγώνει για μένα ο χρόνος…έχω τρέξει πάνω στα χνάρια του Φειδιππίδη συγκίνηση και μόνο , τώρα τα μάτια μου είναι σίγουρα υγρά, δεν είναι η ιδέα μου, μα δε με νοιάζει. Tο μόνο που σκέφτομαι είναι, ότι μπόρεσα κι εγώ σαν νέος Μαραθωνοδρόμος να φέρω το ΜΗΝΥΜΑ! Τα ατελείωτα χιλιόμετρα προπόνησης , τα βροχερά ή με καύσωνα πρωινά στο Άλσος, τα Σάββατα στο Άγιο Κοσμά για long run στην παραλιακή, τις βάρβαρες πρωινές ώρες.. ήταν το λιγότερο που θα μπορούσα να κάνω, για αυτή τη ΣΤΙΓΜΗ –ΣΤΑΘΜΟ στη ζωή μου..

Κλείνοντας θα ήθελα να πω, πως η απόφαση μου να δημοσιοποιήσω την καταγραφή από τις μοναδικές προσωπικές μου αυτές στιγμές, έγινε με την ελπίδα να διαβαστούν και εάν είναι δυνατόν να βοηθήσουν κάποιον, που έχει βάλει στόχο να τρέξει κάποτε έναν Μαραθώνιο.

Μέσα από αυτές, ίσως να αποβάλει τις διάφορες ανασφάλειες και αναστολές και να το προσπαθήσει, μα πάνω απ όλα να το πιστέψει ο ίδιος μέσα του! Η πίστη στον εαυτό μας άλλωστε, είναι ο πιο καθοριστικός παράγοντας ,παράλληλα με την σωστή προετοιμασία για άριστη φυσική κατάσταση, διότι το σώμα μας είναι το μέσο με το οποίο θα φέρουμε εις πέρας τις ακραίες και πρωτόγνωρες για αυτό συνθήκες, πραγματοποιώντας το μεγάλο αυτό στόχο.

Υ.Γ. Ελπίζω να μπόρεσα να σας μεταδώσω έστω και λίγο, από τα συναισθήματα και τις πραγματικές συνθήκες που βίωσα, μέσα από μια κορυφαία στιγμή της ζωής μου.. που αν και νωρίς για να το πω, μα θεωρώ πως μου την άλλαξε… .

Χρήστος Ε. Μπαλωμένος
Μαραθωνοδρόμος