Ο Κλασικός Μαραθώνιος από έναν αργό δρομέα

Αθήνα, Κυριακή 10/11/2013

5.25 : Ξυπνάω μόνος μου λίγο πριν χτυπήσει το ξυπνητήρι. Νύχτα ακόμη έξω. Βλέπω το ρολόι και σηκώνομαι, μάλλον απρόθυμα. Δε νιώθω και τόσο ξεκούραστος. Δεν έπρεπε να το παρακάνω χθες στην Expo. Η ορθοστασία, οι βόλτες στα περίπτερα της έκθεσης και αργότερα στο κέντρο της Αθήνας έδρασαν αρνητικά. Το άβολο κρεβάτι του ξενοδοχείου δε βοήθησε. Σκέψου να είχα κατέβει Αθήνα και με το λεωφορείο όπως οι περισσότεροι συναθλητές στο ξενοδοχείο.

5.30 : Χτυπάει το ξυπνητήρι. Σήμα πως πρέπει πλέον να σταματήσω την άσκοπη αναδρομή. Ντύνομαι στα γρήγορα και κατεβαίνω για πρωϊνό.

5.50 : Ευτυχώς έχουν ανοίξει τον μπουφέ. Δημητριακά, βρώμη, μέλι, φρούτα και μαύρος καφές για να ξυπνήσω. Απείχα από τον καφέ για πάνω από μια εβδομάδα για να μεγιστοποιήσω αυτήν ακριβώς την επίδραση. Μια παρέα Γάλλων απέναντί μου έχει γονατίσει το ψωμί και τα μαρμελαδάκια. Ο καθένας έχει και το διατροφικό του πλάνο. Ευχαριστώ τον αγουροξυπνημένο, αλλά παρόλα αυτά ευγενέστατο υπάλληλο, και κατεβαίνω στο lobby.

6.20 : Ξεκινάμε μαζί με το φίλο και συναθλητή Δημήτρη για τα λεωφορεία. Σταματάμε για ακόμα ένα espressaki στο Εverest της πλατείας Συντάγματος. Είναι γεμάτο και έχει ουρές και στα 2 ταμεία. Οι μισοί είναι οι χθεσινοβραδινοί ξενύχτες και οι άλλοι μισοί οι βλαμμένοι που θα πάνε να τρέξουν 42 και κάτι χιλιόμετρα. Άλλοι γυρνάνε από πάρτυ και άλλοι πηγαίνουν σκέφτομαι.

6.35 : Φεύγουμε για Μαραθώνα. Το κλίμα πάνω στο λεωφορείο είναι καταπληκτικό. Οι παλαιότεροι δίνουν συμβουλές για τα δύσκολα σημεία και αστειεύονται για το αν θα καταφέρουν να τερματίσουν. "Ο Μαραθώνιος της Αθήνας είναι ένας δύσκολος Μαραθώνιος. Και οι δυο λέξεις έχουν τη σημασία τους" μου είχε πει ο Δημήτρης. Το σκέφτομαι όσο βλέπω τις ανηφόρες που έχουμε να διανύσουμε και τον ήλιο που έχει αρχίσει να ξεπροβάλει.

7.20 : Μαραθώνας. Το λεωφορείο μας ξεφορτώνει, κάνα χιλιόμετρο μακριά. Κι άλλο περπάτημα. Μια πολύχρωμη πομπή έχει γεμίσει το δρόμο. Το κέφι περισσεύει.

7.30 : Φτάνουμε στην "κοιλάδα με τις τουαλέτες" όπως εύστοχα τη χαρακτήρισε ο Δημήτρης. Περιμένουμε υπομονετικά τη σειρά μας ελπίζοντας να ξεμπερδέψουμε με τέτοιου είδους "υποχρεώσεις" για αρκετή ώρα.

7.50 : Τα μεγάφωνα μας καλούν ήδη να αφήσουμε ότι επιπλέον ρούχα και πράγματα έχουμε φέρει μαζί μας, στα φορτηγά που θα τα μεταφέρουν πίσω στην Αθήνα, στον τερματισμό. Μια κουβέντα είναι αυτό, με 10.000 κόσμο να προσπαθεί να κάνει το ίδιο.

8.10 : Πάμε για προθέρμανση στο στάδιο. Η ώρα περνάει πολύ γρήγορα. Όλα γίνονται βιαστικά.

8.50: Παίρνουμε θέση στο block μας. Η εκκίνηση γίνεται κατά κύματα. Πρώτοι οι elite (αυτοί οι Κενυάτες και οι φίλοι τους, που καταπίνουν τα χιλιόμετρα λες και είναι σοκολατάκια), μετά οι πραγματικοί αθλητές και μετά οι υπόλοιποι, αρχίζοντας από τους πιο γρήγορους. Εμείς είμαστε κάπου στη μέση (προς το τέλος). Ο ήλιος καίει, δε βλέπω κανένα σύννεφο στον ορίζοντα.

9.07 : Δίνεται η εκκίνηση για το block μας. Βρίσκουμε το ρυθμό μας και ξεκινάμε χωρίς να βιαζόμαστε. Εδώ που είμαστε και να θέλεις δε μπορείς να τρέξεις γρήγορα. Με προσπερνάει ένας Κορεάτης ντυμένος με μια παραδοσιακή φορεσιά της πατρίδας του (φαντάζομαι) και σημαιάκια στη πλάτη.

9.38 : Τα πρώτα χιλιόμετρα κυλάνε εύκολα (όπως γίνεται συνήθως). Πλησιάζουμε στον τύμβο του Μαραθώνα. Οι Djs έχουν πιάσει δουλειά. Ο κόσμος μας περιμένει με κλαδιά ελιάς και χειροκροτήματα.

10.05 : Νέα Μάκρη. Κοντεύουμε το πρώτο 10άρι. Ο ήλιος καίει για τα καλά. Ούτε καλοκαίρι να 'τανε. Τα βρεμένα σφουγγάρια βοηθάνε, αλλά πιο πολύ βοηθάει το να αδειάζεις το μπουκάλι στο κεφάλι σου (αρκεί να προσέχεις μη λουστείς με ισοτονικό).

11.00: Πλησιάζω στα μισά της διαδρομής, κάπου στο Πικέρμι. Ο Δημήτρης έχει φύγει μπροστά. Σκέφτομαι ότι με περιμένουν 15+ ανηφορικά χιλιόμετρα και ο ήλιος δε χαρίζεται. Το στομάχι μου διαμαρτύρεται. Έχω ήδη καταναλώσει κάποια gel αλλά νιώθω να πεινάω. Κάτι έκανα λάθος στο πλάνο φόρτισης και δε νομίζω ότι ήταν οι ποσότητες. Τις τελευταίες 3 μέρες δε τσιγκουνεύτηκα τις μακαρονάδες.

11.20 :  Περνάω τα μισά. Αρχίζουν να τσιμπάνε τα γόνατα, τα νύχια των ποδιών, οι γάμπες, η πλάτη. Δεν υπάρχει περίπτωση να το βγάλω τρέχοντας. Βλέπω και κάποιους να βαδίζουν. Ωραία δεν θα είμαι ο μόνος. Παρόλα αυτά δεν σταματάω.

11.45 : Η ανηφόρα είναι ατελείωτη. Έχω χάσει το λογαριασμό στα χιλιόμετρα. Κάτι μου λέει η γυναικεία φωνή από το iphone αλλά ποιος την ακούει. Ψάχνω να βρω τα ισοτονικά και τις μπανάνες στον επόμενο σταθμό. Έχω χάσει και το μέτρημα με τα gel. Αρχίζουν να πονάνε οι τετρακέφαλοι και οι γάμπες. Βλέπω το πανό με το 25. Άλλα 5-6 km είναι τα δύσκολα. Με προσπερνάει ένας πατέρας που σπρώχνει το αναπηρικό καροτσάκι με το παιδί του. Στην ανηφόρα. Πνίγω τη συγκίνηση μου με βαθιές αναπνοές. Αναβάλλεται το περπάτημα, τρέχω δίπλα τους.

12.00 : Θα πρέπει να φτάνω στην Παλλήνη. Περνάω χωριά και τοποθεσίες που μόνο ακουστά έχω, αλλά παντού σε κάθε σταθμό τροφοδοσίας, σε κάθε γωνιά, σε κάθε οικισμό ο κόσμος είναι έξω και μας ενθαρρύνει. Φωνάζουν τα ονόματα μας σαν να είναι δικοί μας άνθρωποι. Τα παιδιά κάθονται στην άκρη για high five. Μια Γαλλίδα φωνάζει "Courage!".

12.20 : Βλέπω έναν Ιάπωνα να τρέχει με κουστούμι. Αυτός θα ζεσταίνεται περισσότερο. Στη τελευταία ανηφόρα (κάπου στα 30 - 31km) αρχίζουν οι κράμπες να γίνονται πιο επίμονες. Πιάνω ρυθμό γρήγορου βάδην. Βλέπω 2 πλακάτ που κρατάνε κάτι κοπέλες "YOUR LEGS FORGIVE YOU", "IN OUR MINDS YOU ARE ALL KENYANS". Τις χαιρετάω και ξαναρχίζω το τρέξιμο.

12.40 : Αθήνα πλέον. Φτάνω στη Μεσογείων. Ο κόσμος πυκνώνει. Κάτω από 10km για το τέλος. Προχωράω με αργό, αλλά σταθερό ρυθμό και εκμεταλλεύομαι κάθε σταθμό τροφοδοσίας για νερό και ισοτονικά. Γουλίτσες από ισοτονικά, νερό στο κεφάλι. Ρωτάω την ώρα (ο ήλιος είναι τόσο δυνατός που δε βλέπω τίποτα στο κινητό). Μία παρά τέταρτο. Μάλλον θα τα καταφέρω να τερματίσω στις 4.30 ώρες σκέφτομαι χωρίς να είμαι και πολύ σίγουρος αν το υπολογίζω σωστά. Δε βαριέσαι.

13.22 : Βλέπω την αερογέφυρα της Κατεχάκη και ακούω τύμπανα. Πανό στη γέφυρα "ΚΡΑΤΑ ΡΥΘΜΟ", μπαίνοντας από κάτω τα κρουστά πλημμυρίζουν το χώρο. Θα κρατήσω το ρυθμό ως το τέλος. Έχω χάσει λίγο το χρόνο αλλά ξέρω ότι είμαι κοντά. Σε λίγο βλέπω το πανό με το 39km. Ακούω στο κινητό πως τρέχω 4 ώρες και 50 λεπτά. Έχω άλλα 3+χιλιόμετρα. Αποκλείεται να κάνω κάτω από 5 ώρες. Πάει ο στόχος. Απελπίζομαι, είχα φτάσει πολύ κοντά.

13.30 : Το νιώθω πως φτάνω αλλά δεν το βλέπω. 2 χιλιόμετρα έμειναν. Το κινητό μου λέει πως τρέχω 4 ώρες και 22 λεπτά. Άρα λάθος άκουσα πριν. Ήταν 4.15 και όχι 4.50. Ο κόσμος φωνάζει "λίγο ακόμη παιδιά τερματίζετε".

13.35 : Είμαι στην Ηρώδου Αττικού. Μπαίνω στην τελική ευθεία. 250m και τέλος. Χαλαρώνω το πρόσωπο μου να βγουν καλές οι φωτογραφίες. Για μια εικόνα ζούμε.

13:40 : Η είσοδος στο Παναθηναϊκό στάδιο είναι λίγο εξωσωματική εμπειρία. Περνάω τη αψίδα του τερματισμού. Λύτρωση. Τώρα που τερμάτισα νιώθω αρκετά δυνατός για να συνεχίσω (δες τι παιχνίδια παίζει το μυαλό). Βλέπω πολλούς δρομείς να ξεκουράζονται ξαπλωμένοι και καθισμένοι έξω από το στάδιο, στα παγκάκια, στο πεζοδρόμιο όπου μπορούν. Γέλια, αγκαλιές και φιλιά. Οι εθελοντές μας δίνουν συγχαρητήρια. Συγχαίρουμε ο ένας τον άλλο. Σήμερα νικήσαμε όλοι.

Αυτό ήταν το party μας. Αύριο θα έρθει και το hangover. Πονεμένα σώματα, μαύρα νύχια.

Μεθαύριο θα ξεχάσουμε τους πόνους και την ταλαιπωρία και θα ψάχνουμε το επόμενο party μας, τον επόμενο αγώνα.