Σκέφτομαι και Τρέχω ... Μαραθώνιο!!!

Του Ηρακλή Αν. Σωτηράκη

Το ξυπνητήρι χτύπησε στις πέντε, κι αυτή τη φορά δεν ήταν όνειρο. Ήταν Κυριακή πρωί, 9 Νοέμβρη 2014. Θυμήθηκα ότι τον περσινό Οκτώβριο ,είχα τερματίσει Ημιμ αραθώνιο, και εκεί, στη γραμμή τερματισμού, δίπλα στο Λευκό Πύργο, έβαλα στο μυαλό μου, τον επόμενο στόχο.

Τερματισμός στο Κλασσικό Μαραθώνιο.

Τότε κλασσικό τον έλεγαν, αυθεντικό τον κάνανε οι διαφημιστές αργότερα.

Τo ξυπνητήρι χτύπησε στις πέντε, ήταν ώρα να ξεκινήσω για το τραμ, κι ύστερα με όλη τη δρομική παρέα, για του Φιξ, και με το πούλμαν για τον Μαραθώνα.

Μόλις έκλεισε η πόρτα του πούλμαν και οι ρόδες κύλησαν στο βρεγμένο οδόστρωμα, όλο το άγχος εβδομάδων, όλη η κούραση, όλη η έγνοια για τον αγώνα έμειναν εκεί, στο πεζοδρόμιο της Συγγρού, μέσα στο πούλμαν υπήρχαν πλέον το σώμα, η ψυχή, η καρδιά, και φίλοι συναθλητές, ο φίλος ο Χρήστος, όλοι ήρεμοι, όλοι αποφασισμένοι.

Χάραξε η ανατολή στο δρόμο, και το ξημέρωμα μας βρήκε στο Μαραθώνα.
Ένα πολύβουο μελίσσι λογιών  λογιών ανθρώπων. Όλες οι φυλές της γης εδώ, στον ομφαλό του δρομικού κινήματος να περιμένουν την εκκίνηση, μαζί κι εγώ, από τη μια να ζω σαν θεατής το θέαμα, κι από την άλλη να προετοιμάζομαι για τη συμμετοχή μου στον αγώνα. Ηθοποιός μαζί και θεατής, σε ένα δρώμενο που έπρεπε οπωσδήποτε να ζήσω.

Ξεκίνησε ο αγώνας, και προσπαθώ να εφαρμόσω τα πλάνα που επιμελώς έχω καταστρώσει για να μπορέσω να τερματίσω, νύχτες τώρα, σχεδίαζα στο Google Earth, τακτικές, τροφοδοσίες, στάσεις.


Ξεκίνησε ο αγώνας.

Κομμένες συντάξεις, απλήρωτοι λογαριασμοί, απώλεια εργασίας, που είναι όλα αυτά;

Γιατί δεν με απασχολούν; Γιατί δεν μου βαραίνουν το μυαλό;

Γιατί είσαι στο Μαραθώνιο τώρα, είσαι υποψήφιος Μαραθωνοδρόμος, το μέγεθος των προβλημάτων μικραίνει, όταν τα επιτεύγματα σου μεγαλώνουν, και τώρα είσαι στο δρόμο για ένα μεγάλο επίτευγμα. Αν το καταφέρεις, θα δεις τα προβλήματα σου, να παίρνουν τις πραγματικές τους διαστάσεις, να υποχωρούν οι μεγεθύνσεις, μπροστά στη δύναμη του σώματος και της καρδιάς σου.

Την ελιά που μου έδωσε μία κυρία καθώς περνούσαμε από τον  Τύμβο, πρέπει να την πάω στο Στάδιο, πρέπει να την πάω στο σπίτι, το χρωστάω σ εκείνον το γιατρό, που μονάχος του έκανε το δρόμο που κάνω εγώ τώρα, πρέπει το μήνυμα της παγκόσμιας ειρήνης, να φτάσει στο Στάδιο, και σε όλα τα στάδια, των μαχών, των αντιπαραθέσεων, των ανταγωνισμών.

Πόσο άγρια ζώα μπορούν να γίνουν οι άνθρωποι;

 Να πολεμάνε αντί να χορεύουν, να καταπιέζουν αντί να συμπαραστέκονται,

να εχθρεύονται αντί να αγαπάνε.

Οι άνθρωποι όμως που συναντούσαμε στο δρόμο, που ξύπνησαν πρωί  Κυριακής και ήρθαν εδώ στη Νέα Μάκρη, το Πικέρμι, τη Παλλήνη, και μας ενθαρρύνουν, οι δρομείς που τρέχουν δίπλα και φωνάζουν πάμε γερά, τα μπράβο, , οι παροτρύνσεις με το μικρό μας όνομα από παιδιά που το διαβάζουν στον αριθμό μας, αλλά σε μας ηχεί σαν ώθηση από φίλο, είναι αυτό το στάδιο της φιλίας, της αλληλεγγύης, της συναδέλφωσης, της ανθρωπιάς.

Όπως και η ευχή για καλό τερματισμό, του φίλου του Κώστα, στο δρόμο του Τύμβου.

 Ανταποδίδω, και αυτό είναι η ανθρώπινη κοινωνία, που εδώ, τώρα, δείχνει το πρόσωπο της   σ έναν αγώνα δρόμου , στο Μαραθώνιο.
Πόσες ιστορίες αλληλεγγύης δεν θα γεννήσει κι αυτός ο Μαραθώνιος;

Είμαστε πια στο 15 χιλιόμετρο, μικροπονάκια, ποιος τα δίνει σημασία,  ο Μαραθώνιος αρχίζει από το 30 λένε οι παλιοί, κράτα δυνάμεις στην αρχή, να σέβεσαι το Μαραθώνιο, λένε άλλοι.

 Κι είναι αυτή η μεταφορά γνώσης από τους παλιούς στους νέους, που κάνει τη πρόοδο σε μια κοινωνία, και υπάρχει ζωντανή στη δρομική κοινότητα.  Όλοι εύχονται να τερματίσει ο διπλανός τους, κανένας δεν επιθυμεί να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα. Αν χαθεί αυτή η σύνδεση της μεταφοράς γνώσης από τον έμπειρο στον άπειρο, και η χαρά για την επιτυχία του άλλου, τότε χάνεται η κοινωνική συνοχή, αργοπορεί η πρόοδος, και κάθε τι, που δεν ριζώνει από γενιά σε γενιά, μπορεί εύκολα να ξεριζωθεί. Να γιατί, καλλιεργείται παντού η άποψη ότι οι παλιοί καταστρέφουν, και άρα οι νέοι δεν πρέπει να τους ακούνε, να γιατί η σύγχρονη κοινωνία οδηγείται στην αποπομπή της τρίτης ηλικίας από το κοινωνικό γίγνεσθαι.

Γιατί έτσι, χωρίς ρίζες, θα μπορούν να φυτέψουν πιο εύκολα την αγρία  κοινωνία της παγκοσμιοποίησης.

Ευτυχώς στο δρομικό κίνημα η σύνδεση αυτή δεν έχει χαθεί. Ο γείτονας ο Νότης, ο κόουτς Γιάννης, ο Νίκος, ο Βασίλης ο Θανάσης, ο John, και άλλοι, όλοι μου μετέφεραν όση εμπειρία είχαν, με τις συμβουλές τους, και αυτές οι συμβουλές με έχουν φτάσει ξεκούραστα μέχρι τα μέσα της διαδρομής.

Φτάνω στα μισά, στο χρόνο που είχα υπολογίσει,  γεμάτος δυνάμεις, και αυτό με χαροποιεί, πιο πολύ όμως με χαροποιεί που από το 23  χλμ.και μετά μπαίνει στο προσκήνιο η οικογένεια. Όταν στη ζωή προσπαθούμε να κάνουμε υπερβάσεις, ή ακόμα και αποκοτιές, όπως αυτή που κάνω εγώ τώρα, είναι υπέροχο, κάποιοι να σε υποστηρίζουν σ αυτό, και είναι ευτυχία αυτοί οι κάποιοι να είναι τα παιδιά σου.


Και ήταν εκεί  , λίγο πριν το Αλεξ Πακ, ο γιος μου με αλοιφές, φανέλες, κάλτσες, κρακεράκια και ότι άλλο μπορούσα να χρειαστώ, χρειάστηκα μόνο ένα τρίλεπτο διάλλειμα,  για θερμαντικές σε όλους τους μυς, ενθάρρυνση, αναμνηστικές φωτογραφίες και δρόμο ξανά για το στόχο, με μεγαλύτερη δύναμη, ξέροντας πως οι άνθρωποι που αγαπάς πιο πολύ στο κόσμο, είναι δίπλα σου.


Εδώ στο 25 χιλιόμετρο, χωρίς να το καταλάβω, πήρα το βραβείο της ζωής μου μέσα στα μάτια του γιου μου. Τα είδα να ενδιαφέρονται για μένα, και να με νοιάζονται, πιο πολύ από όσο νοιάζομαι εγώ για κείνον. Άξιζε να φτάσω μέχρι εδώ, και  μόνο γι αυτή τη διαπίστωση ζωής. Και πρέπει να φτάσω και στο Καλλιμάρμαρο γιατί εκεί με περιμένει ο άλλος γιος με τη φωτογραφική του μηχανή στο χέρι, και τη περηφάνια για μένα, στα μάτι α του.

Τέσσερα μάτια, το χαμόγελο, και το φιλί  της γυναίκας μου, θα έκαναν αργότερα, αυτή τη Κυριακή, την  πιο ευτυχισμένη της ζωής μου.


Πόνος;

Τι είναι αυτό;

Εδώ μιλάει το μυαλό και συνδυάζει τις εικόνες με τα συναισθήματα, φτιάχνοντας, το ισχυρότερο παυσίπονο του κόσμου, την αγάπη.

Για ποιο πόνο μου μιλάς, δεν καταλαβαίνω.

Εγώ τώρα ονειρεύομαι την οικογένεια  μου και χαμογελώ.

Χαμογελώ και ένας βόρειος, Γερμανός ή Ολλανδός, που τρέχει δίπλα μου με κοιτάζει περίεργα.

Θα αναρωτιέται γιατί γελάω τρέχοντας στο 27 χλμ.

 Τι να του εξηγήσω τώρα;

 Να του πω για οικογένεια;

Τι να καταλάβει από Ελληνική, με καταβολές Μικρασιατικές και Μυτιληνιές, οικογένεια;

Να του πω ότι στα μέρη της γυναίκας μου, τα παιδιά, τα λένε μορέλια, μέχρι  να γεράσουν;

Να του πω ότι  στους πρόσφυγες η οικογένεια είναι ιερό πράγμα; Ότι το κεντρικό έπιπλο του σπιτιού είναι το τετράγωνο τραπέζι που μαζεύεται η οικογένεια;

Να του πω ότι γελάω ευτυχισμένος, που βλέπω  ότι η δική μου υπέρβαση, έκανε τους γιους μου να κάνουν ορατά να συναισθήματα που είχαν για μένα;

Τι να καταλάβει ο άνθρωπος;

Τον αφήνω στην ευτυχία της κωδικοποιημένης ζωής, της επίπεδης, της βόρειας,

και τρέχω προς την ανηφόρα του Σταυρού, για να την … περπατήσω,

υπέρβαση είπαμε να κάνουμε, όχι  ανοησίες!

Στο 31 χιλιόμετρο βλέπω το ρολόι, και αντιλαμβάνομαι ότι είναι αρκετά δύσκολο να κάνω χρόνο κάτω από 6 ώρες, οπότε αποφασίζω, να πάω χωρίς άγχος τα τελευταία ένδεκα χιλιόμετρα, έχω και τον αφόρητο πόνο στη δεξιά πατούσα, φαίνεται πως διαμαρτύρεται γιατί κουβαλάει τα αριστερά μου συναισθήματα, μα τι να κάνει κι αυτή, πρέπει να με φτάσει στο Στάδιο, δεν της πάει να με αφήσει στη μέση του δρόμου, θέλει κι αυτή να ζήσει τη συνάντηση του τερματισμού, άλλωστε  η πλειοψηφία του σώματος έχει τους 180, και γι αυτό δεν λέει να τα παρατήσει, οπότε και η πατούσα αναγκαστικά συνεργάζεται.

Περνάω το Νομισματοκοπείο. Για φαντάσου, εδώ ήρθαν το 1821 οι 200.000 χρυσές λίρες, όσα … περίσσεψαν από το πρώτο δάνειο ενός εκατομμυρίου λιρών, που πήρε η Ελλάδα, πριν καν αποκτήσει την ανεξαρτησία της, με εγγύηση «τα εδάφη του κράτους που ΘΑ συσταθεί». Πριν γίνουμε κράτος είχαμε υποθηκεύσει τη χώρα με όρους παρόμοιους με αυτούς  που έχουμε υπογράψει με το μνημόνιο.  Πόσο ηλίθιοι πρέπει να είναι τόσο οι πολιτικοί όσο και ο λαός που τους ακούει, όταν μιλάνε για εθνική ανεξαρτησία, ή για επαναδιαπραγμάτευση των δανείων, ή για κούρεμα του χρέους, μιας χώρας που δανείζεται συνεχώς από το 1821;
Μιας χώρας που από το 1821, ανήκει στους δανειστές της.

Θα τους διώξουμε λένε οι αφελείς.

Είναι σαν να ξυπνάς από τη καρέκλα του καφενείου που είσαι αραχτός μια ζωή, ένα Σάββατο πρωί, και να πηγαίνεις την άλλη μέρα το πρωί  να τρέξεις  Μαραθώνιο, διατάσσοντας μάλιστα και τον… τερματισμό σου, σ έναν αγώνα που οργανώνουν άλλοι, βάζουν τους κανόνες άλλοι, επιτηρούν άλλοι, και μπορούν να τον διακόψουν όποτε γουστάρουν, άλλοι!
Μα θα μου πεις, θα κάνουμε την υπέρβαση, όπως εσύ τώρα που πλησιάζεις το 37 χιλιόμετρο, 63 άρης και 100 κιλά.

Ρε μεγάλε,  αν εγώ, ένας 63άρης, έχω φτάσει, ικανοποιητικά ακμαίος και χωρίς κράμπες, και άλλα τινά, πλην της δεξιάς πατούσας, μέχρι το 37 χιλιόμετρο, δεν είναι γιατί το «αποφάσισα και το διέταξα», όπως νομίζουν ότι θα κάνουν οι πολιτικοί μας και όσοι τους πιστεύουν, , είναι γιατί μου βγήκε η ψυχή καλοκαιριάτικα να τρέχω Πέτρα- Εφταλού με εφτά ανηφόρες, Πέτρα – Σκουτάρο όλο ανηφόρα, να συναντάω το φίλο το Κώστα με το ποδήλατο του να κάνει 100 χλμ. για πρωινό περίπατο, και γιατί έκανα 6  LONG RUN 32άρια από τον Σεπτέμβριο, και όλα αυτά μόνο και μόνο για να τερματίσω, όχι για να κάνω και χρόνο, είναι γιατί προετοιμάστηκα όσο το δυνατόν καλύτερα, , και όχι γιατί απλά το επιθύμησα ή το είπα, κατάλαβες μεγάλε;;;

Η επανάσταση δεν γίνεται με λόγια, με το αίμα της καρδιάς γίνεται, και με πόνο, που οι καλοζωισμένοι πισινοί σας δεν τον αντέχουν.

Τίποτε δεν μας χαρίζεται, τίποτε δεν μας παραχωρείται, ούτε φυσικά ο τερματισμός στο Μαραθώνιο.

Τον κατακτάς με πολύ κόπο , και πολλές θυσίες.

Φτάνω στη γέφυρα της Κατεχάκη, ένα χειροκρότημα από τους λαγούς, ανταποδίδω και συνεχίζω, 4,2 χιλιόμετρα μείνανε, με τον ήλιο να χτυπάει κατακούτελα. Ήλιος σε όλη τη διαδρομή.

Πραγματικά ήθελα να ήξερα, αφού πρέπει να κάνουμε σαν κράτος οικονομία, γιατί δεν κλείνουνε τις μετεωρολογικές υπηρεσίες; Μέχρι το Σάββατο το βράδυ μας είχαν σε αγωνία, βροχές, καταιγίδες, ψιλόβροχο, όλων των ειδών τους καιρούς τους είχαν προβλέψει, εκτός από αυτόν που έκανε!!!

Αυτοί, ακόμα και τον καιρό που έκανε χτες, είναι ικανοί να τον προβλέψουν  λάθος!!!

Μ αυτά και μ αυτά, βρίσκομαι στο Χίλτον. Θυμάμαι το John.

«Και  μια τελευταία συμβουλή ... Λίγο πριν το τέλος, αν νοιώσεις ότι θες να σταματήσεις και να περπατήσεις λίγο κάντο ...πάρε ανάσες και  ξαναξεκίνα .. Η είσοδος στο Στάδιο πρέπει να σε βρει με χαμόγελο, με την αυτοπεποίθηση του νικητή που δάμασε το θεριό ..!!! Απόλαυσε το, ζήσετε το, να το χαρείς σε κάθε του στιγμή !! Θα είμαστε όλοι δίπλα σου».

Περπατάω, φτιάχνομαι, κρύβω τη μπανάνα, πίσω στη μέση, και κάτω από τη φανέλα, φτιάχνομαι, και ξεκινάω ακμαίος για το τερματισμό.

Είχα πάει πολύ συντηρητικά, νοιώθω ότι έχω πολλές δυνάμεις, δεν πειράζει, καλύτερα πιο αργά και ακμαίος, παρά πιο γρήγορα  και κομμάτια, άλλωστε στόχος ήταν ο τερματισμός, όχι ο χρόνος.

Μέσα στο στάδιο, καθυστερώ λίγο να περάσουν τρεις φουριόζοι Αμερικάνοι, για να βρεθώ μόνος μπροστά στους φωτογράφους ( ψωνάρααα!!!), και τερματίζω τρέχοντας με το κεφάλι και τα χέρια ψηλά.

Φτάνω στο πέταλο του σταδίου, κι εκεί με έκδηλη τη χαρά στο πρόσωπο τους, με υποδέχονται τα παιδιά μου, ο ένας με λόγια, και ο άλλος με το βλέμμα, μου λένε, «είμαι περήφανος για σένα», λίγο παράμερα διακρίνω το πιο πλατύ χαμόγελο της γυναίκας μου, και τις φιγούρες της Μαρίας,  και της Καλυψούς, η Αφροδίτη είχε δουλειά κι έφυγε, πέντε άνθρωποι όλοι κι όλοι , οι τρεις, ο κόσμος μου, ολόκληρος.

Έκλεισα για μια στιγμή τα μάτια, τα σκούπισα και πήγα προς της έξοδο.

Ο πρώτος μου Μαραθώνιος είχε τελειώσει, ήταν ήδη παρελθόν. Ευτυχισμένο, υπέροχο παρελθόν

Έκλεισα τα μάτια, και είδα μπροστά μου τη Δευτέρα.

 Λογαριασμοί, κάρτες, περικοπές, έξοδα, ενφια, φπα, εταε, ικα, εοπυυ,

Ρε, δεν πάτε στο διάολο όλοι.
Ε, λοιπόν βάλτε το καλά στο μυαλό σας.

Ότι και να μου κάνετε, όσα και να μου κάνετε, όσο μπορώ να τερματίζω Μαραθώνιους,

 μ ένα κλαρί ελιάς στο χέρι, θα γίνομαι εφιάλτης στα όνειρα σας, όσο και αν προσπαθείτε να εμπορευματοποιήσετε τη προσπάθεια, εγώ θα την αφιερώνω στο Λαμπράκη, και θα σκέφτομαι ελεύθερα σ αυτά τα 42 χιλιόμετρα.

Όσο και να προσπαθήσετε να με παγκοσμιοποιήσετε, την ελευθερία της σκέψης, δεν μπορείτε να μου τη πάρετε, όσο μπορώ να απελευθερώνω κύματα δράσης  στο κορμί μου, μέσα από ένα φιλί από τη γυναίκα μου, μέσα από ένα μπράβο από τα χείλη των παιδιών μου, μέσα από ένα φιλικό χτύπημα στη πλάτη από τους συναθλητές μου.

Και πάρτε το χαμπάρι λαμόγια,

 όσο θα μπορώ να σκέφτομαι την ώρα που θα τρέχω,

κανένας Μαραθώνιος δεν θα είναι ο τελευταίος μου.

Υ.Γ. 1: Ευχαριστώ όλους όσους με βοήθησαν να κάνω αυτό που έκανα, εκείνοι ξέρουν ποιοι είναι. Τους υπόσχομαι ότι… θα το ξανακάνω!!!

Υ.Γ. 2: Το τερματισμό αυτό, τον αφιερώνω στο πατέρα μου το συχωρεμένο, και στον αδελφό μου  το αίμα μου.

Ηρακλής Σωτηράκης

Επίκουρος καθηγητής ΤΕΙ ε.τ.

FINISHER  Μαραθωνίου